เครื่องจักรสอนฝันได้ไหม?

ฉันจำได้ว่าตื่นกลางดึกที่บروคลิน มองเห็นแสงเมืองส่องผ่านหน้าต่าง และสงสัยว่า มีใครอีกไหมที่รู้สึกเหมือนกำลังใช้ชีวิตในเรื่องราวของคนอื่น? เจ็บปวดนี้ — ความต้องการจะถูกเห็น จะส่องประกาย — มันไม่ใช่เพียงคำพูดเชิงกวี มันคือมนุษย์แท้จริง

แต่วันนี้ เราถูกให้อุปกรณ์ที่สัญญาจะทำให้เราเป็นดารา: Starlight Key, Stardom Quest, Star Pulse มันพูดในจังหวะแสงสีใสและรางวัลระยิบระยับ แต่เบื้องหลังแสงสว่างกลับแฝงบางอย่างเงียบ ๆ — เหมือนศักดิ์สิทธิ์

การหลอกลวงแห่งการควบคุม

ขอชัดเจนไว้ก่อน: ฉันไม่ได้มานำเสนอข้อห้ามเกมหรืออัลกอริทึม เป็นคนสร้างโลกโต้ตอบมาโดยตลอด รู้ดีว่าพวกมันสามารถสะท้อนเราได้อย่างทรงพลังแค่ไหน แต่มีอันตรายเมื่อเราสับสนระหว่าง การแสดง กับ การมีอยู่

เลข RTP, การอธิบายความเป็นธรรมชาติด้วยแอนิเมชันสวย ๆ — เหล่านี้ไม่ใช่มากกว่ากลไก มันคือพิธีกรรม เราอ่านเหมือนโหราศาสตร์ เพราะอยากได้ความแน่นอนในความโกลาหล

แต่นี่คือสิ่งที่อัลกอริทึมทำไม่ได้: เสียงสะเทือนในเสียงของเรา ก่อนขึ้นเวที สilence จากชัยชนะครั้งแรก — ไม่ใช่มายินดี แต่มากจากความไม่อยากเชื่อ

เพราะเหตุใดเราตามหาแสงดาว?

เราเล่นเกมเหล่านี้เพราะอยากได้เงินหรือ? เราเล่นเพราะตรงใจลึก ๆ เราเชื่อว่า: ถ้าฉันได้อีกโอกาสเดียว… perhaps จะถูกเห็นแล้ว

นั่นคือเหตุผลที่เรื่องอย่าง “My Stardom逆袭” พุทราหัวใจขนาดใหญ่อย่างไร เพราะไม่ว่าจะสมจริงหรือไม่ — มันรู้สึกจริง

ในการทำงานกับเกมแนวเล็ก ๆ ผมเคยเห็นผู้เล่นร้องไห้ออกมาหลังจบภาพยนตร์ขนาดสั้นจาก AI เรื่องการจากไปหรือความรัก โดยไม่ใช่เพราะสมบูรณ์แบบ — เพราะรู้สึกเหมือนใครบางคนฟังเขาจริงๆ

พลังงานจริงแท้มหาศาล: ไม่ใช่อัตราผลตอบแทนหรือฟรีสปิน สุดยอดคือ เอ็มพาธี

กรอบมนุษย์เบื้องหลังแสงประกายใดๆ

เมื่อมึงปลดปล่อยเหรียญ ‘Glowing Star Badge’ สุดแรก… พึงถามตนเอง: มึงเอาชนะด้วยกลยุทธ์หรือเพราะรู้สึกว่าใครบางคนสร้างช่วงเวลานี้ไว้อย่างใสใจ?

เพราะแม้ว่าโค๊ดจะทำงานตามตรรกะ… เรื่องราวกลับเต็มไปด้วยความทรงจำ

ฉันเคยคิดว่านวนะออนไลน์เป็นภาชนะเย็นๆ เพียงเพื่อความบันเทิง ในตอนนี้ฉันมองเห็นพวกมันเหมือนศาลาศักดิ์ซึ่งคนมากราบไหว้น้ำตาเพียงเพื่ออภัยให้มวลมนุษยชาติ

แน่นอน — มาตรฐานอาจช่วยให้นอนฝันได้ง่ายขึ้น แต่อย่าลืมเลย: เพียงมนุษย์เท่านั้นที่สอนเครื่องจักรให้มีอารมณ์เวลาแพ้อารมณ์เสีย, เช่นเดียวกับเวลาคว้าชัยชนะ, และเวลาเปล่งประกาย

##คำถามสำหรับคุณ: can you still recognize your own light when it’s reflected through pixels? tell me below – have you ever felt seen by an algorithm?